HUMANOID

Tomek

Patrzę z niedowierzanim na Kaileen, odwracam się z trudem powstrzymując smiech. Jak mogłem liczyć, że ona mnie poprze. Poprawiam wszystkie swoje przedmioty, sprawdzam czy nic nie zgubię i czy jestem dostatecznie mocno opatulony żeby nie zamarznąć ale również tak żeby móc swobodnie się poruszać. Nie odwracam się w stronę towarzyszy.

Żegnajcie.

Odchodzę w kierunku wskazanym przez Meaaliego.[/url]

Małe Szare Bure · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 293 Przeczytał: 0 tematów

Mówię coś pod nosem w elfim języku.

Theodosiusie stój! Sam nie masz szans przetrwać! A na pewno masz je o stokroć mniejsze niż z nami!

Jakub · Dołączył: 06 Sty 2006 Posty: 469 Przeczytał: 0 tematów

Otwieram oczy i spogladam na odchodzacego chłopaka. No wspaniale. Ciężko wzdycham, jakby na świadomosć, że ktoś opuścił nasza drużynę. Ehh... W takim układzie, ja wezmę pierwsza wartę. Nie napracowalem sie przy tratwie, ani przy budowie, ani przy sterowaniu. Spijcie, potem kogos obudze, zeby mnie zastapil. Rozgladam sie jeszcze w poszukiwaniu, przybysza. Mam nadzieje Panie Meeali, ze jest dobrym rozmowcą. Uśmiecham się pod nosem, ale na razie jeszcze nic nie mówie.

humanoid

Meaali odprowadzał idącego w ciemność lasu Theodosiusa wzrokiem.
- Czy on... nie żyje? - spytał zupełnie poważnie.
Dookoła panowała ciemność zakłucana przez światło z płonącej barki i ogniska... i smród. Smód gnijącego mięsa.

Jakub · Dołączył: 06 Sty 2006 Posty: 469 Przeczytał: 0 tematów

Cóż, z tego co mi wiadomo to był żywy. Ale jak zaraz nie wróci, to może nie być. Przygladam sie dokladniej przybyszowi.Hmmm... jak sie nad tym dlużej zastanowić, to mnie Pan zaciekawił. Podjżewa pan, że mógł być w podobnym stanie do tego w jakim pan się znajduje. Słychać, że mówie dość powoli, co pare słów ziewając i widać, że umysł zmęczony nie jest taki jasny.

Golden11

Jestem zdumiony tym, że Theodius chce tak po prostu wstać i opuścić swoich towarzyszy. Czy ten człowiek zawsze był taki? Pytam pozostałych towarzyszy, którzy znają go dłużej niż ja. Cóż za nierozsądne, zachowanie z jego strony... mruczę pod nosem.

Mariusz · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 328 Przeczytał: 0 tematów

Przez cały czas dyskusji przykucam przy ognisku ogrzewając ręce. Przyglądam się kłótni bez wyrazu specjalnego zainteresowania na twarzy.
Gdy widzę, że Theodosius odchodzi wstaję i robię kilka kroków w jego kierunku

Nie idź... zastanawiam się przez chwilę, sam się sobie dziwię, że mnie to w ogóle obchodzi... Masz rację - zostanie tu to straszna głupota, ale skoro oni tego nie dostrzegają, nie rozumiem czemu chcesz iść sam...
A zresztą...

Wracam do ogniska

Zabije cię głupia duma

humanoid

Meaali chciał odpowiedzieć coś Barleyowi ale zaczął przyglądać się Zorbarowi mówiącemu do Theodosiusa.
- W lasach... chyba... nie ma różnicy... czy jest... się samemu... pra... prawdopodobieństwo... śmierci... jest takie... samo...
Meaali odwórcił wzrok od czarodzieja i znów wlepił spojrzenie w ogień.
- Ten który... chce... iść... on – wskazał Theodosiusa spojrzeniem – może być martwy... nie wiem... widzę tylko że jest... przeklęty... a jego ciemna aura... jest silniejsza... jakby był... już blisko... – zamyślił się – ale... nie wiem czy bli... blisko śmierci... czy... zła... nie wiem... nie wiem...

Elarco · Dołączył: 01 Sty 2006 Posty: 622 Przeczytał: 0 tematów

leże pod drzewem i wpatruje sie e ogień słuchając tego co mówią inni, czuje ze zmęczenie bierze góre...

Nie wiem jak wy ale ja jestem wyczerpany, Barley gdyby cos sie działo to obudź nas...

Bron zostawiam niedalego siebie, staram sie jeszcze troche posłuchać co mówia inni ale pomoli zaczynam usypiać

Małe Szare Bure · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 293 Przeczytał: 0 tematów

To mroczne miejsce i nasz upiorny towarzysz zupełnie nie poprawiają mi samopoczucia, a myśli rodzące się w moim umyśle są dalekie od bycia chociaż w połowie wesołymi i kolorowymi. Otaczający mnie las wydaje się być tak bardzo inny od nieprzemierzonych bujnych gęstwin bretońskich, gdzie się wychowałam. W mojej pamięci pojawiają się obrazy wspomnień z mojego dzieciństwa jeszcze sprzed napadu wojowników Chaosu. Będąc zatopiona w rozmyśleniach, słowa towarzyszy docierają do mnie jako strzępki rozmowy i błąkają się po moim umyśle, odbijając się czasem echem od mojej świamodości.
W pewnym momencie spoglądam przelotnie na Tomasa, upewniając się czy jest na swoim miejscu i jest bezpieczny. Na tę absurdalną myśl uśmiecham się gorzko do siebie i odchodzę prawie bezszelestnie parenaście kroków w las, pogrążając się coraz bardziej w swoich rozmyślaniach.

humanoid

Theodosius wszedł w las. Zniknął w ciemności.
Meaali wyglądał za nim.
- "Każdy dzień jest ostatnim dniem twego życia" - powiedział dość szybko jak na niego bez zająknięcia ale ledwie słyszalnie.

Jakub · Dołączył: 06 Sty 2006 Posty: 469 Przeczytał: 0 tematów

Czekam, aż wszyscy usną, staram się mocno koncentrować, żeby nie usnąć, choć to wcale nie jest proste. Staram się usiąść jakoś niewygodnie, żeby trudniej było usnąć. W końcu wstaje i zaczynam się przechadzać w koło "obozu". Staram się być cały czas czujny, obserwuje zwłaszcza stronę w która poszedł Theodosius, jaby liczac ze zaraz wróci, a nawet liczac, ze wroci i przyzna sie, że zrobił głupio idąc samemu, choć to wydaje mi się jeszcze mniej prawdopodobone. Staram się nie oddalać od ogniska, lecz co jakiś czas odchodze, żeby znaleźć troche chrustu i drewna, żeby ognisko nie zgasło.

Mariusz · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 328 Przeczytał: 0 tematów

Nie kładę się spać. Jakoś nie ufam tej warcie...
Przez jakiś czas siedzę przy ognisku po czym wreszcie wstaję. Podchodzę do mojego wora i wyjmuję stamtąd jedną butelkę, odkorkowuję ją i zaczynam pić.
Usadawiam się blisko ogniska i wpatruję w niebo...

Golden11

Pomimo mojego zmęczenia, nie chcę spać. Po prostu za bardzo boję sie sytuacji, że będę miał koszmary lub ktoś nas wszystkich pozabija, nie bacząc na wartowników. Mam jakiś lęk, siedzę sobie oparty o drzewo i myśle. Żeby czymś sie zająć rozpalam sobie płomyki na palcach i faluję dłonią jakbym chciał sprawdzić czy zgasną. Cały czas w pogotowiu mam swój plecak o drzewo mam opartą strzelbę a w kieszeni granat. Pomimo zmęczenia staram się być wciaż gotowy do ewentualnego przepedzenia niepowołanych gosci i co jakis czas zerkam na Meaaliego.

Jakub · Dołączył: 06 Sty 2006 Posty: 469 Przeczytał: 0 tematów

Po powrocie z jednej wyprawy po drewno, kiedy widze nie spiacych towarzyszy, zaczynam sie lekko denerwować. Mam wrażenie, że przyda wam się troche snu, skoro będziemy musieli jutro pewnie znowu wędrować przez ten las i to pewnie dość spiesznie. Ale skoro nie chcecie, to ja z miłą chęcia się zdrzemne. Nie czekając na odpowiedz, kładę się na w miare równym kawałku ziemi, przykrywam się kocem.