HUMANOID

humanoid · Wysłany: Nie 12:51, 18 Mar 2007 Temat postu:

Zorbar pobiegł przodem. Pędził ile sił, a nawet szybciej, pozostawiając towarzyszy daleko w tyle. Kaileen, Mikkoli i Barley ruszyli szybko za czarodziejem. Thomas rozejrzał się dookoła i jak wystrzelony z łuku pędem ruszył do pobliskich straganów. Watts szybko odwrócił się i wbiegł z powrotem do karczmy.

Wóz z Theodosiusem był już daleko. Biały czarodziej nie poddawał się jednak, przebiegając chwycił jakąś szmatę leżącą na beczce przy jednym ze straganów i narzucił ją na siebie stając się nieco mniej rzucającym się w oczy. Właściciel przydrożnego straganu stał zaskoczony w bezruchu widząc biegnącego w jego kierunku Thomasa który podskoczył i odbijając się od stołu pełnego świecidełek, wstążek i cynowych kufli wskoczył na dach parterowego budynku przy drodze. Handlarz krzyknął jakieś przekleństwa w jego kierunku widząc jak oferowane przez niego towary przewracają się i spadają z poruszonego improwizowanego stołu. Chłopak biegł po dachach.

Wóz skręcił w jedną z małych ulic. Thomas biegł błyskawicznie omijając przeszkody i przeskakując nad wąskimi ulicami.
- Tam! – krzyczał wskazując Kaileen, Barleyowi i Mikkoliemu drogę wozu.
Ludzie przyglądali się całemu zajściu.
Przodem wciąż biegł Zorbar który skręcił za wozem i na moment zniknął z pola widzenia.

Pogoń trwała długo, siły powoli słabły a zmęczenie ściskało gardło i dusiło. Thomas biegł po dachach wskazując drogę.

Wreszcie cała trójka dobiegła do bramy miejskiej. Zorbar siedział na beczce oddychając głęboko. Gdy Kaileen, Mikkoli i Barley dobiegli do niego podniósł rękę wskazując bramę.
- Wy... jechali... – zmęczenie dawało znać o sobie.
Po chwili z dachu budynku zeskoczył Thomas, równie zdyszany.
- Watts... już jedzie...

Wszyscy starali się złapać oddech, przez moment nikt nic nie mówił.
Zza rogu wyjechał powóz Theodosiusa prowadzony przez Wattsa.
- Jestem – rzucił krasnolud, spojrzał na bramę. – Wsiadajcie.

Gdy wszyscy byli już w środku. Krasnolud ruszył powoli w kierunku strażników jednak ci najzwyczajniej w świecie przepuścili wóz bez kontroli. Tuż za bramą, Watts strzelił batem i pognał konie. Po kilku minutach wóz się zatrzymał.

Zorbar wychylił głowę z okna.
- Ślady idą tutaj, lepiej chodźmy dalej piechotą, myślę że tą ścieżką jest góra kilometr do skarpy. – powiedział krasnolud wskazując małą, zarośniętą ścieżkę pośród lasu.
Wszyscy wyszli z wozu, krasnolud zjechał z traktu i dobywając plecaka, zeskoczył na ziemię.
Przez chwilę ustalali ewentualne sposoby działania i konieczną ostrożność. Potem ruszyli ścieżką. Szli kilka minut by wreszcie dotrzeć do małej polany tuż nad skarpą nad Reikiem.
Na trawie leżał nieprzytomny pobity Redhill i obok niego z kneblem na ustach, i twarzą zalaną krwią, spętany klęczał Theodosius. Przy wozie przywiązany był osiodłany koń. Dookoła „więźniów” stało trzech mężczyzn ubranych w ciemne, ponure ubrania. Pośród nich krążył mówiąc coś mężczyzna odziany w wysokiej jakości zbroję. Co chwila uderzał Theodosiusa w twarz. Szlachcic był wyraźnie wycieńczony, każde uderzenie wytrącało go z równowagi i gdyby nie chwyt jednego z mężczyzn w czerni już dawno leżał by obok Redhilla w trawie.

Cała drużyna rozlokowała się w gęstym lesie maskując się i chowając na krzakami malin.

Mariusz · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 328 Przeczytał: 0 tematów

Skulony siedzę chowając się za gęstymi krzakami i staram się ocenić uważnie sytuację zarówno na polanie jak i dokoła niej.
Gdy już jestem pewien, że nie ma nikogo więcej oprócz tych sześciu mężczyzn gestami pokazuję moim kompanom, że mężczyzna w zbroi jest mój, po czym zaczynam cichą inkantację czaru

Mikkoli · Wysłany: Pon 13:52, 19 Mar 2007 Temat postu:

rozgladam sie uwaznie po lesie starajac sie nie przeoczyc zadngo drobiazgu, Nastepnie znajduje kamien ktory spokojnie umieszczam w mojej procy.Spokoj ktory czuje znalazlwszy sie wrescie w lese pozwala mi opnowac emocje i zachowac pelna czujnosc.Podchodze jak najblizej calego zajscia zachowujac najwieksza ostroznosc.Kiedy Zorbar zakonczy czar napewno zdolam ogluszyc przynajmniej jednego straznika strzalem z mojej broni.

Jakub · Dołączył: 06 Sty 2006 Posty: 469 Przeczytał: 0 tematów

Jeszcze przez chwile po schowaniu sie cieżko oddycham, lapie sie na tym, że zakrywam usta by mnie nie bylo slychac. Wskazuje palcem jedna z ciemnych postaci, po czym ulamek momentu za Zorbarem rozpoczynam inkantacje.

Małe Szare Bure · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 293 Przeczytał: 0 tematów

Chowając się na gęstym krzakiem malin, staram się zachowac jak najciszej. Przez ułamek sekundy spoglądam na ubłocone brzegi sukni, które podczas kucania postanowiły aż nazbyt zaprzyjaźnic się z zalegającym na ziemi błocie zmieszanym ze ściółką leśną. Obserwuję uważnie oprawców Theodosiusa, lecz słysząc szepty czarodziejów, nie ruszam się z miejsca, czekając na skutki ich zaklęc.

Golden11 · Wysłany: Nie 14:11, 25 Mar 2007 Temat postu:

Chowam się za dużym krzakiem, w zaroślach dokładnie zasłaniających moją postać. Skonsternowany patrzę na zastalą sytuację. Bezszelestnie machajac dłonią lapiac sie za policzki i krecąc przecząco głową daje moim kompanom znać, że nie mamy szans w tym starciu, widzę to czarno i proponuję wstrzymać się z atakiem. Patrzę jak na gesty zareagują moi towarzysze.

Powoli wyjmuję stzelbę patrząc na oprawców Theodiusa.

Małe Szare Bure · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 293 Przeczytał: 0 tematów

Widząc, jak krasnolud sięga po strzelbę, unoszę z wdziękiem wyprostowana dłoń i leciutko pochylam głowę. Gest ten ma byc sygnalem do chwilowego powstrzymania towarzysza działania.

humanoid

Dwóch spośród mężczyzn odzianych w ciemne materiały ruszyło w kierunku skarpy rozglądając się uważnie. Ten który został przytrzymywał wciąż Theodosiusa bitego przez „dowódcę”. Redhill leżał nieruchomo z twarzą schowaną w trawie.

Zorbar kończąc inkantację machnął energicznie obydwoma rękoma w dziwnym geście. Niemal w tym samym momencie zakończył również Barley jednak z nieco mniej spektakularnym finałem, jedynie z głośniej wypowiedzianymi ostatnimi słowami formuły.

Zapadła cisza. Wszyscy bacznie obserwowali oprawców czekając na efekty czarów.

...

Nagle mężczyzna przytrzymujący Theodosiusa puścił go i chwycił się za głowę mocno zaciskając pięści na włosach. Szlachcic runął, oszpeconą od uderzeń, twarzą w błoto. Niemal w tej samej chwili dowódca zbirów jęknął z bólu i chcąc się odsunąć od torturowanego, niczym sparaliżowany runął na ziemię. Mężczyźni stojący nad skarpą odwrócili się gwałtownie i w tym momencie zareagował Watts. Chmura dymu, któremu towarzyszył potężny huk, zasłoniła las przed krasnoludem. Jeden z oprychów ugodzony w pierś padł na ziemię i zsunął się ze skarpy w przepaść. Drugi widząc niebezpieczeństwo ruszył do ucieczki w las. Nie dosięgnął go na szczęście dla niego kamień wyrzucony z procy Mikkoliego.
Ten który jeszcze przed chwilą rwał z głowy włosy zaczął tarzać się w konwulsjach po ziemi tuż obok otumanionego Theodosiusa. Drugi z mężczyzn, dowódca, jakby z unieruchomionymi nogami dobył miecza i zamachnął się na szlachcica ale nie sięgnął. Zaczął czołgać się w jego kierunku.

Tomek

Próbuję się podnieść, jednak na pierwszy rzut oka widać, że jest to niemożliwe.
Z wielkim trudem obracam się na plecy obficie plując na siebie krwią. Staram się wesprzeć na łokciu w celu zorientowania się w sytuacji. Twarz wykrzywiam w nienaturalnym grymasie wywołanym wpierw próbą zobaczenia czegokolwiek, a następnie jako efekt bólu poruszenia świeżych ran. Udaje mi się dostrzec mężczyznę wymachującego mieczem w moim kierunku, jego rozmyte kontury, znacznie wyraźniejsze w momencie gdy zaczyna czołgać się w moją stronę. Napinam wszystkie mięśnie, wkładając w to gigantyczny wysiłek. Jeszcze raz próbuję się podnieść...
Pełen bezsilności jęk towarzyszy mojemu bezwładnemu ciału, które upada z powrotem plecami na ziemię. Pozostaje mi tylko biernie oczekiwać rozwoju wydarzeń.

Mariusz · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 328 Przeczytał: 0 tematów

Przez moment wyglądam jakbym chciał biec za uciekającym, zmieniam jednak zdanie i podbiegam do leżących mężczyzn
Chwytam Theodosiusa pod ramiona i odciągam go od człowieka w zbroi

Spokojnie! krzyczę do niego, a do moich towarzyszy Nie zabijajcie go tylko teraz

Jakub · Dołączył: 06 Sty 2006 Posty: 469 Przeczytał: 0 tematów

Thomasie ... wskazuje na uciekającą zakapturzoną postać .... strzelaj. ruszając w kierunku pobitego Theodosiusa. Wattsie jeśli masz w plecaku gruby powróz, to z kimś zwiąż ich ... Wskazuje na wijących się mężczyzn. ... ja zobaczę co z Theodosiusem i Redhillem.

Małe Szare Bure · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 293 Przeczytał: 0 tematów

Słysząc słowa Barleya, podchodzę do Wattsa i pomagam mu związac mężczyzne. Wzdycham pod nosem lekko, mówiąc coś w swoim ojczystym języku.

humanoid

Uciekający mężczyzna słysząc słowa Barleya zmienił kierunek biegu i zeskoczył z urwiska... Thomas z zaskoczeniem spojrzał na działanie oprycha po czym ruszył biegiem za nim. Zatrzymał się nad przepaścią.
Watts podchodząc do rycerza zamachując się uderzył go silnie kolbą strzelby w skroń. Mężczyzna lekko zamroczony wypuścił z dłoni miecz. Krasnolud przykucnął obok niego i zaczął wygrzebywać z plecaka sznur. Kaileen stała nad nim przyglądając się jak Barley dogląda rannych. W powietrzu unosiła się woń przypalonej skóry i włosów.
Mikkoli chwiejnym krokiem podszedł do mężczyzny wijącego się po ziemi i przygniótł mu butem głowę do ziemi. Uśmiechnął się na moment dumnie.
Gnomi czarodziej zaczął opatrywać rany Theodosiusa i Redhilla.
Thomas napiął łuk i po długim mierzeniu wypuścił strzałę. Opuścił łuk i podszedł do towarzyszy - Spadł z półki – powiedział cicho nie przestając uważnie rozglądać się dookoła. Konie przy wozie oprawców zarżały. Wiatr wiał lekko dając przyjemny chłód. Powietrze było wilgotne...

Twarz Theodosiusa była potwornie zniszczona od uderzenia jakimś tępym narzędziem. Skórę przeoraną miał głęboko jednak mnogość posoki na jego obliczu uniemożliwiała określenie czy są na nim inne mniejsze obrażenia, pomijając siniaki po uderzeniach przy torturze sprzed kilku chwil. Redhill był równie mocno poobijany. Twarz miał opuchniętą. Gdy Barley go odwrócił ten odzyskał przytomność i kaszlnął po czym przychylił głowę by wypluć krew. Starał się coś powiedzieć i ruszyć ręką jednak nie dał rady. Dłoń opadła mu bezwiednie na brzuch.

Kaileen podeszła do wozu jednak nic na nim nie znalazła.

Watts skończywszy pętać rycerza, począł unieruchamiać mężczyznę nad którym wciąż dumnie górował Mikkoli.
- Macie mnie... – dowódca oprychów wypluł krew – Natychmiast macie mnie uwolnić! Jestem szlachetnie urodzony! Zawiśniecie jeśli coś mi się stanie... – zastanowił się po czym zaczął używać spokojniejszego tonu – Jeśli mnie puścicie to puszcze to w niepamięć...
- Zamknij się – Watts znów uderzył mężczyznę w twarz strzelbą – Poczekaj na pytanie... Potem będziesz mówił.

Zorbar klęczał obok Theodosiusa przyglądając się uważnie rycerzowi i rannemu przyjacielowi...

Tomek

Oddycham głęboko, z trudem nabierając powietrze. Językiem badam, które zęby zostały wybite. Wypluwam trochę krwi z pomrukiem mogącym oznaczać jedynie jakieś przekleństwo. Dopiero teraz trochę trzeźwiej rozglądam się po okolicy, patrzę na przyjaciół, którzy dłuższą chwilę nic nie robią. Jestem zirytowany, że muszę się odezwać pierwszy, tym bardziej, że jedyne słowa, jakie teraz słyszę, należą do mojego oprawcy, którego po dłuższej chwili ucisza Krasnolud.

Dzięki...

Staram się podnieś do pozycji pół leżącej, co udaje mi się z niemałym trudem. Dopiero teraz mogę spojrzeć rycerzowi w twarz, przyglądam mu się chwilę, po czym na moim obliczu pojawia się delikatny uśmiech odsłaniający ubytki w uzębieniu. Odchylając głowę w bok wypuszczam z ust sporą ilość śliny wymieszanej z krwią. Wskazuję na Thomasa a następnie głową stronę urwiska.

Ciało... Nie może tam... zostać.

Wycieńczony tymi kilkoma słowami znów opadam na plecy. Oddycham ciężko co jakiś czas przekręciwszy głowę wypluwając zbierającą się w ustach krew. Zamykam oczy.

Wyduście... z niego... czemu...

Jestem zbyt wyczerpany żeby dokończyć zdanie. Oddycham głęboko z poczuciem, że moi towarzysze zrozumieli jego sens.

Mariusz · Dołączył: 07 Sty 2006 Posty: 328 Przeczytał: 0 tematów

Gdy sytuacja wygląda na opanowaną podnoszę się i poprawiając na ramionach nową pelerynę podchodzę do skarpy.

Trzeba ich będzie potem załadować na wóz i wywieźć gdzieś w las, czy coś.

Wychylam się by zobaczyć gdzie wylądowało ciało najemnika.

Kim jesteś i czego chciałeś od Theodosiusa? mówię wciąż nachylając się nad przepaścią, po czym odwracam się i podchodzę do rycerza czekając na odpowiedź.

Jestem teraz spokojny, uznaję, że mamy trochę czasu na przeprowadzenie tej rozmowy.